Czy było twoje dzieciństwo szczęśliwe? Prawdopodobnie większość zareaguje negatywnie. Jeśli zaczniemy od samego początku dzieciństwa (czyli od poczęcia), wielu z nas może okazać się niechcianymi dziećmi. Ponieważ tak się stało, ponieważ nie było prezerwatyw, wstyd było robić aborcję, a matka w ogóle nie wiedziała o ciąży, dopóki brzuch nie urósł prawie do nosa. Dalej banalny scenariusz. Babcie mówią, że rodzice muszą się uczyć, pracować, balować, budować życie osobiste (każdy musi podkreślić właściwe dla jego sytuacji), dalej przedszkole z wiecznymi przeziębieniami, szkoła. O szkole w ogóle historia jest osobna. „Zapomniałeś podręcznika? A nie zapomniałeś głowy w domu? „,” Cisza, gdy mówię ” oraz inne perły nauczycieli, które nie uczą dzieci, ale kaleczą ich psychikę.
Takie wychowanie psyhologii uważają za traumatyczne. Wczorajsze dziecko wyrasta zmęczonym dorosłym, który stara się zadowolić innych, zawsze stawiając ich interesy na pierwszy plan. Jednak możliwy jest inny scenariusz: dziecko, pozbiawione uwagi i miłości w dzieciństwie, w dorosłym życiu próbuje za wszelką cenę zdobyć władzę i czyjąś miłość, honor i szacunek. Oszustwo, kradzież, a nawet morderstwo dla osiągnięcia swego celu dla takiej osoby nie stanowi problemu.
Są to skrajności, ale problemy z dzieciństwa mogą wpływać na dorosłe życie i sprawiać, że jest ono gorsze niż mogłoby być. Psycholodzy wyróżniają pięć głównych problemów, których ludzie doświadczają w młodym wieku:
Fałszywe przekonania.
Rodzice często narzucają dziciom stereotypy, których potem trudno się pozbyć. Na przykład posiłki należy zjadać całkiem, seks jest możliwy dopiero po ślubie, trzeba mieć wyższe wykształcenie. Zazwyczaj rodzice swoimi działaniami chcą dać przykład dzieciom i skłonić je do drogi, którą sami w pewnym momencie pozostawili.
Brak uwagi.
To bardzo poważny problem, zwłaszcza w erze Internetu. Dzieci dosłownie otrzymują tablety i telefony z kołyski, a te zabawki często zastępują niezbędną komunikację z rodzicami (wspólne rzemiosło, gry, czytanie, rysowanie, spacery). Rodzice są tak przyzwyczajeni do tego, że dziecko przyszło z przedszkola lub szkoły i usiadło przy komputerze, że nawet nie myślą urozmaicić wspólnego czasu wolnego. A ich syn lub córka czują się niepotrzebni, a nawet mogą czuć kompleks niższości. Myślą, że nie można ich kochać: są niegodni tego.
Naruszona samoocena.
Niezależnie od tego jest samoocena zawyżona lub zaniżona, jej naruszenie będzie miało negatywne konsekwencje dla dziecka. Opcja pierwsza – nieustannie mówiono dziecku, że jest głupie, niepotrzebne, brzydkie lub chorobliwe, lub wszystko razem. Po takim naprawdę trudno podnieść poczucie własnej wartości, które znajduje się poniżej zera, nawet przy pomocy dobrego specjalisty. Druga opcja – dziecko zostało przekonane, że jest najlepsze, najpiękniejsze i najbardziej utalentowane, i że wszystkie inne dzieci nie są warte nawet go palca. Ale prędzej czy później takie dziecko będzie musiało spaść z nieba na ziemię, a taki upadek zawsze boli.
Fałszywe oczekiwania.
Oczekuje się, że dziecko będzie wspaniałym artystą, pianistą lub piłkarzem, lub po prostu ukończy szkołę z wyróżnieniem i łatwo podejmie studia na dobrym uniwersytecie. Standardy te często okazują się nierealistyczne, a dziecko czuje się winne przez całe życie, ponieważ nie było w stanie spełnić oczekiwań rodziców.
Zakaz samowyrażania się.
Jeśli rodzice chcą, żeby ich dziecko było „normalne”, „jak wszyscy”, to starają się uniemożliwić mu wyrażanie własnych uczuć i robienie rzeczy, które naprawdę lubi. Dziecko albo buntuje się, albo jest posłuszne rodzicom, aby nie zespuć dobrych relacji. I kiedy tłumi swoje „Ja” lub walczy, by go chronić, doświadcza wielkiego stresu. Wszystko to nieuchronnie przenosi się w dorosłość.
Czy masz dzieci? Wychowuj je zdrowo nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. Ponieważ leczenie dorosłego z mnóstwem problemów jest trudniejsze, niż wychowanie zdrowego dziecka.
Discussion about this post